Kraków

Gorce wiosenne

Kobieta zmienną jest

Wenus



była piękna jak kamień

alabaster

z zielonymi żyłkami

tętniącymi uśpioną krwią




pół setki bogów

na obłoku

klaskało w ręce

gdy szła

chwiejąc się w biodrach




i nawet nie głowa

nie

i nie usta

nabrzmiały południa owoc

piersi - właśnie

piersi miała takie

że tylko stać

i wyć z zachwytu do chmur




były jak bratnie księżyce

odkradzione niebu Saturna

owalne - uniesione w górę

a Hefajstos który w kuźni koniom kopyta kuł

skarżył się że go zdradza

dureń




Autor: Halina Poświatowska

Hala Gąsienicowa

Widok ze Świnicy do Doliny Wierchcichej

1

Taki tam spokój… Na gór zbocza

światła się zlewa mgła przezrocza[1],

Na senną zieleń gór.

Szumiący z dala wśród kamieni,

5

W słońcu się potok skrzy i mieni

W srebrno-tęczowy sznur.

Las

Ciemno-zielony w mgle złocistej

Wśród ciszy drzemie uroczystej

Głuchy smrekowy[2] las. 

10

Na jasnych, bujnych traw pościeli,

Pod słońce się gdzieniegdzie bieli

W zieleni martwy głaz. 

Przyroda nieożywiona

O ścianie nagiej, szarej, stromej,

Spiętrzone wkoło skał rozłomy[3]

15

W świetlnych zasnęły mgłach. 

Ponad doliną się rozwiesza[4]

Srebrzysto-turkusowa cisza

Nieba w słonecznych skrach. 

Tęsknota

Patrzę ze szczytu w dół: pode mną

20

Przepaść rozwarła paszczę ciemną —

Patrzę w dolinę w dal: 

I jakaś dziwna mnie pochwyca

Bez brzegu i bez dna tęsknica,

Niewysłowiony żal…